GABRIELA Z BREZÓW WROTNOWSKA,

HRABINA I APOSTOŁKA ZMARTWYCHWSTANIA

Gabriela Wrotnowska, jako „osoba niepospolitego umysłu i serca prowadziła życie towarzyskie, szeroką działalność filantropijną, charakteryzująca osoby jej podobne w XIX wieku. Wiele instytucji korzystało z jej pomocy i opieki.

Antoni, zakupił dobra ziemskie w Łękach koło Kęt. Tu na początku lat osiemdziesiątych wybudował okazały dom, w którym zamieszkał wraz z żoną. Tutaj hrabina Gabriela nadal prowadziła działalność dobroczynną. Gabriela Wrotnowska, jako praktykująca katoliczka, umiała także wczuć się w sprawy dotyczące zakładania fundacji czy klasztorów na ziemiach ówczesnej Galicji. Wspierając finansowo zakony, uczestniczyła w ważnych wydarzeniach, np. w poświęceniu kamieni węgielnych pod budowę klasztorów i kaplic zakonnych. Taką pomocą służyła siostrom klaryskom w Kętach, gdzie w dniu 13 lipca 1885 roku uczestniczyła w poświęceniu kamienia węgielnego pod ich kościół, którego dokonał o. Piotr Semenenko CR. Wtedy doszło do spotkania p. Gabrieli z Celiną Borzęcką z Chludzińskich. Po tej uroczystości Celina tak napisała do ojca Piotra: Z panią Wrotnowską serdecznie się zaprzyjaźniłam.

Kiedy Matka Celina, fundatorka Zmartwychwstanek, zdecydowała się na założenie placówki Zgromadzenia w Kętach, od lipca 1891 roku zaczęła załatwiać formalności związane z zakupem gruntu pod klasztor. Od tego czasu spotkania z państwem Wrotnowskimi, szczególnie z Gabrielą, były dość częste
i bardzo serdeczne. Gabriela Wrotnowska bardzo często gościła Matkę Celinę i Matkę Jadwigę w swoim domu w Łękach. Dzięki pomocy pani Gabrieli i jej zamożnych znajomych z okolicy, już 27 lipca 1892 roku rozpoczęły się prace przy fundamentach klasztoru Zmartwychwstanek.

W dniu 22 września 1892 roku odbyło się założenie kamienia węgielnego pod klasztor i kaplicę Zmartwychwstania Pańskiego w Kętach, a uroczystego poświęcenia dokonał ówczesny generał zmartwychwstańców – o. Walerian Przewłocki CR. W tym wydarzeniu wzięli udział państwo Wrotnowscy. W liście z 23 października 1892 roku Matka Celina napisała do córki Jadwigi, że pani Gabriela Wrotnowska wyraziła pragnienie bycia siostrą zjednoczoną¹, czyli osobą duchowo złączoną z Siostrami Zmartwychwstankami i żyjącą duchowością tego Zgromadzenia w świecie. Wyraziła chęć, by mieć „regułkę do obowiązków” i ucieszyła się na propozycję, by mieć krzyżyk podobny naszemu. Była mocno wzruszona i wewnętrznie poruszona łaską Bożą, by jak najprędzej być zjednoczoną. Matka Celina
w dniu 11 grudnia napisała do Jadwigi: „Jestem coraz bardziej przywiązaniem pani Wrotnowskiej do zgromadzenia rozczulona – regułkę swoją «con amore» (z miłością) przepisuje, a wszędzie dodaje «Córki Zmartwychwstania» – lubi to imię i nie rozumie, żeśmy zmieniły na «siostry». Ona się rozpala
i rozpłomienia, aby być zjednoczoną i mówi: «Moje Przyrzeczenie chciałabym tu zrobić, w waszej kapliczce przed ojcem Zmartwychwstania»”. Pragnienie się spełniło i w dniu 1 czerwca 1893 roku, w wieku 65 lat, złożyła swe przyrzeczenia jako PIERWSZA SIOSTRA ZJEDNOCZONA. To wyjątkowe dla niej wydarzenie poprzedziły rekolekcje, które odprawiła w naszej kaplicy słuchając konferencji o. Adolfa Bakanowskiego CR. Matka Celina dzieliła się z córką Jadwigą: „Wczoraj przyrzeczenia pani Wrotnowskiej, naszej kochanej siostry Gabrieli, odbyły się przed Komunią św. (…) Ona z całym przejęciem się dopełniła tego aktu. O, doprawdy, godna założycielka sióstr zjednoczonych! (…) w domu powiedziała swemu mężowi, że wspólność modlitw, błogosławieństwo dzieciom i wnukom ich przyniesie…”. Pani Wrotnowska bardzo często korzystała z sakramentów świętych w klasztorze Zmartwychwstanek i uczestniczyła we Mszach świętych, brała nieraz udział w uroczystościach zakonnych, wspólnych modlitwach oraz rekolekcjach. Także Święta spędzała z siostrami. Była gościnna i otwarta, przyjmowała dzieci ze szwalni
u siebie na majówki czy inne zajęcia.

Od września 1897 roku państwo Wrotnowscy zaczęli bardziej zapadać na zdrowiu. Pani Gabriela coraz rzadziej odwiedzała siostry w Kętach, traciła siły, a każdy wyjazd z domu bardzo ją męczył. Mąż jej został dotknięty atakiem paraliżu prawej ręki, który mimo pomocy lekarskiej, przechodził na nogę i mowa zaczynała być niewyraźna. Po trzech latach choroby, dnia 5 kwietnia 1900 roku, p. Antoni przeszedł do wieczności, opatrzony sakramentami świętymi, na czym bardzo też zależało żonie.

Po śmierci męża p. Gabriela odbyła pielgrzymkę do Rzymu i w czerwcu 1900 roku wróciła z Matką Jadwigą do Kęt. Zamieszkała u sióstr „szukając ciszy zakonnej i wypoczynku, którego bardzo potrzebowała po życiu tak oddanym otoczeniu, tak czynnym dla chorych i cierpiących swej parafii”. W lipcu 1900 roku posiadłość państwa Wrotnowskich w Łękach została sprzedana i przeszła w posiadanie p. Hipolita Rudzińskiego. Przy przeprowadzce p. Gabriela ofiarowała i przeniosła do klasztoru swoje meble, wazony
i inne praktyczne rzeczy, a fortepian zdobi do dzisiaj wnętrze Muzeum Matek u sióstr w Kętach.

Po śmierci swych najbliższych p. Gabriela zamieszkała w kęckim klasztorze, a do 1910 roku (na prośbę Matki Celiny) przebywała w domu generalnym Zgromadzenia na via Marcantonio Colonna
w Rzymie. Kiedy jej stan zdrowia się pogarszał, sama zdecydowała, że pojedzie do krewnych do Więckowic koło Poznania. Tam wśród miejscowych ludzi apostołowała do końca swych dni. Odeszła do wieczności
w niedzielę 1 lipca 1917 roku. Została pochowana na cmentarzu w Więckowicach.

Dobre dzieło, u którego początku stanęła Gabriela Wrotnowska, pierwsza siostra zjednoczona, jest kontynuowane do dzisiaj pod nazwą – Apostołki Zmartwychwstania². Są wszędzie w świecie tam, gdzie misję apostolską podejmują Siostry Zmartwychwstanki. Apostołką może zostać katoliczka każdego stanu. Warunkiem przyjęcia jest szczera intencja pełnienia Woli Bożej w swoim życiu i głoszenia radosnej nowiny, że Jezus Zmartwychwstał, świadectwo życia chrześcijańskiego w swej rodzinie, miejscu życia
i pracy. Poprzez spotkania formacyjne, rekolekcje i modlitwę, Apostołki zacieśniają również więzi
z Siostrami Zmartwychwstankami. Dzisiejszy świat, a także Ojczyzna, wciąż potrzebuje takich kobiet: zwiastunek nadziei, radości i pokoju, którymi obdarza nas Chrystus Zmartwychwstały.